1. Τον Γιάννη να αποβάλλεται και να μη λέει κουβέντα σε διαιτητές. Να μη πετάει πετσέτες, και να σπάει πάγκους. Παρά τους 200 παλμούς και την αφόρητη πίεση, δεν λύγισε, δεν ξέσπασε, δεν προκάλεσε. Ακόμα κι εκεί είχε καθαρό μυαλό και αποχώρησε ως όφειλε από το γήπεδο με ψηλά το κεφάλι. Δεν έβλαψε κανέναν. Ούτε την εικόνα της ομάδας, ούτε τη δίκη του, ούτε το ελληνικό μπάσκετ, ούτε το μπάσκετ γενικότερα. Είμαι σίγουρος ότι όσο περπατούσε προς τα αποδυτήρια θα έλεγε μέσα του «δουλειά, δουλειά, δουλειά…».
2. Τον Λαρεντζάκη και τον Κώστα Α., να κλαίνε χωρίς να κατηγορούν κάποιον ή κάτι. Έκλαιγαν γιατί δεν κατάφεραν αυτό που μπορούσαν και ήθελαν τόσο πολύ. Έκλαιγε ο ένας για τον άλλον. Είμαι σίγουρος ότι θα ξανακλάψουν ο ένας για τον άλλον… από χαρά.
3. Τον coach Ιτούδη, ψύχραιμο, με καθαρό μυαλό, να έχει καταλάβει ήδη που πρέπει να γίνει ο οδιος καλύτερος για να γίνει και η ομάδα. Ούτε «παραίτηση στη διάθεση της ομοσπονδίας», ούτε δικαιολογίες, ούτε δράματα.
4. Τον αρχηγό Κ. Παπανικολάου να λέει βουρκωμένος ότι το Ευρωμπάσκετ ήταν η αρχή αυτής της ομάδας που σχεδιάζεται για να έχει διάρκεια.
5. Όλους τους παίχτες και το προσωπικό της ομάδας να είναι τόσο στεναχωρημένοι και ταυτόχρονα τόσο μονιασμένοι. Όσα λάθη και να έκαναν, ξέρουν ότι τα έκαναν πάνω σε μια κοινή προσπάθεια για έναν κοινό σκοπό. Ξεκάθαρα.
6. Απανταχού Έλληνες (και όχι μόνο) να επευφημούν, να ευχαριστούν, να συγκινούνται, να συνδέονται. Όχι, πείτε μου πόσο καιρό έχετε να δείτε στους τοίχους σας τόση σύμπνοια, ειδικά μετά από μια μεγάλη «εθνική» αποτυχία;
7. Λίγες ώρες μετά την οδυνηρή ήττα, τον super star Γιάννη με τους 12,5 εκατομμύρια followers στο insta, να ανεβάζει βίντεο με τα αδέρφια του να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο.
Οποίος κατάλαβε, κατάλαβε…
Σε μια καθημερινότητα που με χίλιους τρόπους μολύνει το μυαλό μας με διχαστική πληροφορία και εικόνα, η χθεσινή ημέρα ήταν βάλσαμο. Ήταν μια ημέρα γεμάτη ποιότητα σε συλλογικό επίπεδο που τόσο μα τόσο μας λείπει. Ποιότητα εμπνευσμένη από τις αξίες του Γιάννη (οφείλω να τον ξεχωρίσω) και όλης της ομάδας.
Ίσως μιλάμε για την πιο ωφέλιμη ήττα ever...
Κείμενο του Vassilis Vassiliadis
